- تفضل داشتن (بِهْ)
فزونی داشتن. (ناظم الاطباء) ، نیکویی داشتن. لطف و احسان و خاطرنوازی داشتن در حق کسی:
منت پذیر او نه منم در زمین پارس
در حق کیست آنکه ندارد تفضلی.
سعدی
منت پذیر او نه منم در زمین پارس
در حق کیست آنکه ندارد تفضلی.
سعدی
